W żdaniém
Zazdrzóny w niedosygłé mòrze
Nadchòdnëch dniów ùprzélnëch,
Rozwijóm zawitrzné zorze
Z widë nocą òdzartëch.
Z pòspiéwny strëdżi zdarzeń
Westrzód rëkù tonącëch sprôw,
Wëłôwióm òkrëszczi rojeń
Ë skłôdóm je na piersach trôw
Jednym tkniãcã je òżëwióm,
Bë zafarwic łzë wspòminkã.
W kùńcu stojisz zjôwą, céniã
Corôz pëszni òbrôz zmieniôsz.
…
Czas jak strëga rwistô płënie.
Kòżdô mësla z drodżi zbiérô.
Naje żëczbë nié zrozmieje
Ani przedtém, ani terô…
’86
Na cëché dnie
Ùrznistô wało słów wëpragłich
Nie zgardzë mòjich łez strëgą.
Rozskacë w sercu łisk warcëwaniô
Ë rozpôl w mie skrã ùsmiéwkù.
Nié chòwôj pòd maską czasë
Rëczącëch brzóz ë dniów minionëch.
Wez grósc pòpiołu z nëch snów
Ë rozdrzëcë w latnicë nôdzeji.
Dôj różom deszcz rosë ò pòrénkù.
W Ji włosach giôzdë pòwplôtôj.
Zawrzeszczë lepama miłotë szôlony
Ë zbùdzë zarzekłé wspòminczi.
Rozedrzë pòwłokã pòdëszënë stegłi,
Rozsôj sztôłtów Twòjich snôżotã.
Zakwitnij wòdownicą pieszczeń ùrznistëch
Ë weź z piersów wzdichnieniô.
Bądz mie jak zymk brateczny
Zapôchã spłotłich remieniów.
Ë niech prisną pôcorë ùbëtkù,
Ë niech toną w Twòjich lepach żôle.
Chwôcë w kùskù zniesenia.
Zarzéczë mie w miodzëznã ti nicë,
Ë pòdlecë strzébrzną snieżënką
Ë pòj nazôd, ë dżiń w płomieniach.
Òmgléwôj ë bùdz sã steskniałô
Ë kòchôj, dërch kòchôj òd nowa.
Ë bądź sobą, bądź mòją
Bò taką prawie Ce kòchóm.
’88
Dãbògórskô Matka
W cëchòscë zamësleniém
Niepòjãti jiwer chòwô
Wastnô wiôldżi łasczi,
Mëmùlka cërplëwô.
Szëmarzą paple
Ze snicé chlecha rozbùdzoné.
Pôcérz òkblibią
Wietewczi zeloné.
Zatrzëmô sztócëk
Co skarń rozparmieniô gładkô
Ë rzeczë – „Kòchóm Ce,
Dãbògórskô Matkò”.
04.11.2002
Zymk
Przez szeroczé, smroczné bòrë
Szëmarząc wdzãczno strëgama,
Jidze mieniąc swiat we farwë
Pòkrzésnô, szëkòwnô Pani.
Dëcht le sniedżi trôwą skrëła
Bë malbrónczi rozsôc wszãdze,
A ju lesnëch ptôchów ùrma
Sle pòmióna pòsélëzna.
Wnet w ògrodze gòspòdôrza
Ùłożëła mùlchné lészczi.
Pò tim z lëstów sôd wëzblôkô
Ë ju w chëczi są pòrządczi.
W kùńcu słëgóm swòjim rzekła,
Chtërny cëszbã wôrtnã niosą,
Żebë zemia brzôd rodzvła
Jak pòrénôszk złotô rosa.
Cobë lëdze zajiscony,
Chtërnym żëcé dërch na sztëkã,
Mòglë kòchac sã bezgrańczno
Mnożąc dokôz tegò swiata.
19.10.03