Nasza Bëka

Mój tatk béł gajowim ë lubòtnikã przirodë. Òd dzecka kòchôł wszëtczé zwiérzątka ë czãsto pòmôgôł jima w nieszczescym. Zôs òne na swój cëdowny ôrt dzãkòwałë jemù za dbałosc ë miłotã. Jednégò pòrénka, czej jeséń calëchno rozpanoszëła sã na naszim gbùrstwie, na dwiérze zaklepôł krëjamny gòsc. Czej tatk òtemknął ne dwiérze ùzdrzôł kòl swòjëch nóg malëchną, zmiarzłą, dzëwą gãs. Bëła nieszczestlëwô ë przestraszonô. Wszëtczé ji drëszczi ju dôwno òdlecałë do cepłëch krajów. Le nasza gąska miała złómóné skrzidełkò, przez to mùszała szëkac so jaką schòwã. Zblëża sã doch mroznô zëma. Mój tatk chùtkò òbwinął ji skaleczoné skrzidełkò, nakôrmił ë przëszëkòwôł dlô gąsczi królewską legã w naszim chléwie.
Nasza Bëka, bò taczé dosta miono, chùtkò sã z nama zdrëszëła. Czej òna kąsk wëskrzëpła, zarôzkù czurpa so szpacérą pò naszi òbéńdze, lôta nad naszima głowama ë drawò warcëwa do swòjégò chléwa.
Aż w kùńcu nastôł zymk. Dzëwé gąsczi znowa zaczãłë przëlatëwac na nasze pòla ë lasë. Mój tatk ju wiedzôł, że przëszedł czas rozestac sã z naszą Bëką. Mielë më jednak tã nôdzejã, że czedës nas òdwiedzy.
Zdżinãła tak chùtkò ë cëchò jak sã zjawiła. Le blós nënka gôda, że widza ją midzë jinyma gąskama. Dlô nas wôżné bëło to, że nasza Bëka je terô szczestlëwô.
Minął zymk, gòrącé lato, aż znôw przëszła mòkrô jeséń. Na niebie da sã widzec rédżi dzëwëch gãsów ë trulôczów. Tatk wnenczas tak smùtno rzekł: – Ò, tam gwësno lecy nasza Bëka ze swòją…. I nie skùńcził, bò w nym, pòczestnym krokã prosto do chléwa przeszlë sã wedle nas… nasza Bëka z paradnym gãsorã ë dzesãc, biôłëch, ùcesznëch gąsątków.

Słôwk Krause

Leave a Reply

  

  

  

This website uses cookies to offer you the best experience online. By continuing to use our website, you agree to the use of cookies.