Cos do picô
Jignac robił w warsztace, gdze różné autółë naprôwiôł. Pewnégò gòrącégò dnia, kòle pôłnia, przerwôł robòtã bò zachcało mù sã pic i przeszło mù do łba, żëbë jic do gòspòdë i kąsk sã czegòs napic. Jidze do ni gòspòdë i pò drodze widzy stôrégò Grzeniã kòszącégò żëto a przë nim stojącą na zemi flaszkã pò piwie. Ignac sã zatrzimôł i wrzészczi do Grzenie:
– Bòże pòmagôj! Cëż të tam môsz w ti flaszce?!
– Bóg zapłac! – òdrzekł Grzenia – Cepło dzysô téj jô wzął ze sobą perznã wòdë dla òchłodë.
– Wiôlgô szkòda – rzecze rozżôlony Jignac – Jô ju mëszlôł, że to cos do picy.
Kùsznąc Krësztofa
Przódë na Kaszëbach panowôł òglowi pòzdrzatk, że chto pierszi rôz przëjedze do Gduńska, ten òbòwiązkòwò mùszi kùsznąc w rzëc statuã Krësztofa, chterna stoi na gduńsczim Dłudżim Targù. A biada témù, chtobë ni pòwinnoscë nie chcôł spełnic, bò mógłbë òstac przez négò Krësztofa przebiti trzëzãbnyma widłama.
Jaczis czas temù pòszedł jem do gòspòdë, gdze żem spòtkôł mòjégò drëcha Józigò. Sedzôł òn tam ze swòjim drëchã, chtërnégò żem nie znôł. Dosôdł jem sã do nich i wëpilë më pò kòrnuskù i perznã so pògôdalë. Dozdrzôł jem jednak, że Józi nie miôł chãcë do gôdaniô i sedzôł markòtny, jakbë sã na własny pògrzéb wëbiérôł. Za to jegò drëch béł w bëlnym hùmòrze i derchem sã ùsmiéchôł. W kùńcu żem sã zacekawił i sã zapitôł:
– Czemù të, Józi, taczi markòtny? Të doch jes czesto òd se.
– Bò witro wëbiérôm sã z drëchã do Gduńska.
– No i co w tim taczégò strôsznégò?
– Bò jadã do Gduńska pierszi rôz i bãdã mùszôł kùsznąc Krësztofa w rzëc.
– Në jo, a të chłopie – gôdôm do tégò drëdżégò – czemù sã tak derchem redujesz?
– Bò to doch jô nazéwóm sã Krësztof. A trzëzãbné widłë na witro móm so ju przërëchtowóné.
Złotô ribka
Rôz jeden rëbôk ze Swôrzewa wëpłënął w mòrze i wrôcôł z wiôldżim pòłowã. Westrzód wielu rëbów wëłowił òn téż złotą ribkã. Jak òna òbôcza négò rëbôka, to mù rzekła:
– Wëpùscë mie dobri człowiekù, téj jô spełniã twòje trzë żëczbë.
– To nie mòże bëc prôwda – niedowiérzô rëbôk – Jô cë wëpùszczã, a të mie uceczesz i nick z tégò nie bãdze.
– Jô cë mògã przërzec, że to je prôwda. Prosë, ò co chcesz.
– No to jô bë chcôł miec - gôdô rëbôk – nôpiãkniészi różk do tobaczi na całi kaszëbszczi nordze.
Tak téż sã stało. Òtrzimôł òn snôżi różk z srebrnym grifã kaszëbsczim.
– Skòro cë ju tak dobrze jidze, téj dôj mie téż nową chëcz i żebë dach wicy nie przecekôł.
Tak téż sã zarô stało i stôrô chëcz wezdrza ju jak nowô.
– Në jo – gôdô złotô rébka – Terô twòja òstatnô żëczba. Le pamiãtôj, że jak jô jã spełniã téj të zwrócysz mie wòlnosc.
– Jo, jo – gôdô rëbôk – całi czas ò tim pamiãtóm. I co cë pòwiém… Jô jesz nigdë w żëcym dali Gduńska i Wejrowa nie béł i òbcëch strón nie znajã. Jô tak czuł, że je jeden taczi krôj na swiece baro piãkni. To Szwajcarëjô. Tam jô bë baro chcôł sã nalézc i nã krajinã òbezdrzec.
Jak jinszim żëczbóm rëbôka tak i ti stało sã chùtkò zadosc. Jësz w ti sami chwilë nalôzł sã pòd Chmielnã.
Pò francëskù
W jedny z tuszkòwszczich familëjów bëło decht wiele dzecy, midzë jinszima môłi Tóna i jegò sostra Anka. Jednégò mroznégò dnia (bëło to w zëmie) Tóna gôdô do Anczi:
– Të bë sã wierã chcała chùtkò nauczëc gôdac pò francëskù?
– No pewno, że jo. A të wiész, jak to zrobic?
– Jo. To je baro prosté. Të wëléze bùten i przełoże jãzëk do klëczczi ù dwiérzów.
– I to wëstarczi?
– Jo. Bãdzesz gôdac pò francëskù lepi jak szãdara z St. Tropez.
Anka pòsłëchała Tónã i wëlazła bùten na mróz, przëłożiła swój jãzëk do metalowi klëczczi i pózni nie mògła gò òd ni òderwac. W kùńcu pò pewnym czasu i wiôldżich trudach ji sã to ùdało. Wkùrziła sã i wrzeszczy na Tónã:
– Czë të ògłëpiôł?! Chcész të żëbë jô jãzek stracëła?! W ten spòsób jô doch sã nigdë francësczégò nie naùczã!
– Jak chtos je tak głupi jak të, że we wszëtczé głëpòtë wierzi, to sã nigdë żódnégò jãzëka nie naùczi!