Pòd Krëszką (Zymk 2)

Wiôldżi rëbôk

Slunuszkò mòcno przëgrziwalo. Tóna sedzôl w cenie na lawie pòd krëszką. Bëlo mù tam baro dobrze. Widząc to jegò sasôd Franc zarô do niegò przesztiblowôl. Òni tak wiedno razã sôdalë pòd tą krëszką. Mielë wiedno wiele do powiôdaniô jak to bëlo czej òni bëlë mlodi.
Franc bél gdówcă. Jegò Klara ju dôwno spòcziwô, a òn terô pòdpiérô sã palëca. Przódë, czej òni z Tóna bëlë jesz mlodima bëńlama, to na wszëtczéch zabawach jaczé bëlë wòkól wsë, jëch nie zabraklo. Biwalo, że mielë wëbiglowónô bùksë, a fejn biôlé kòszle, a to wszëtkò temù, żebë wszëtczé dzéwczãta sã za nima òbzéralë, a blós z nima tańcowalë.
Bëlo tak ceplo, że jaż nie do wëtrzimaniô. Tóna wëszëkôl róg z tobaką, a rzekl:
– Chcemë le so zażëc, to nama tak mést oczë rozklarëje.
– Jo, jo të môsz prôwdã. – òdrzekl Franc, a wëjąn czerwiony sznepeldók w biôlé grochë – Chcemë so përznã zazëc.
Chlopi so zacygnãlë. Franca bralo na czichanié, ale sã pòwstrzimôl. Feszëjac kòl brzegù klôd sã wiôldżim rëbôkă, a pò tobace wiedno gò bralo na gôdanié, temù zacząn òpòwiadac.
– Jô cë Tóna rzekã jak më rôz wëplinãlë na Bôlt cobë zebrac nëtë. Tegò dnia stalo sã cosz dzywnégò, pamiãtajã to jak dzys. Czej më wëplinãlë na mòrze bëlo fejn cëchò. Bez wiatrë. Walë sã ledwò rozbijalë ò sztrąd. Mack z Tidorã wioslowalë, a jô sedzôl kòl ridla. Më sã wejle tak gôdalë:
“Dzys mòże bëc wiele rëbów.”
“Gwësno jo!”
Czej më doplinãlë Tidor rzëcyl kòtew, a tej më sã wzãlë za wërôbianié nëtë. Rëbów bëlo dosc. Bôt bél zaladowóny pò brzedżi. Czej më wioslowalë do brzégù, niebò stalo sã czôrné ë zerwôl sã wiater. Taczi, że më ledwò mòglë ùwioslowac. Grzëmòt trzaskôl raz za razã, a walë robilë sã corôz wikszé. Wtim Mack rzekl:
“Drëszë, to je richtich pieklo, jakbë mòrze chcalo nas ùtopic. Chlopi retujta sã!”
Wiész të co Tóna, kò jô ze strachù rzëgôl dali jak widzôl. Më să żegnalë, a mówilë pôcerz, żebë jakos doplënąc do brzegù. Tidor nas dërch pòcészôl:
„Jesz përzna, jesz kąsk, jesz perzna, kò to doch sã jakòs dô!”
Bôt plënąl równo z wòdą, a czej przëszla wala to më ledwò ùszlë z żëcém. Tidora to wërzucëlo z bôta na dwa métrë. Më gò z wòdë wëlowilë. Òn bél mòkri jak kaczka, a më téż. Baro dobrze, że më bëlë blós kąsk òd brzégù, bò tak jô nie wiém cobë sã z nama stalo. Taczégò wiatrë a grzëmòtë më dlugò nie wiedzelë. Wejle, mie sã mëst wëdôwô, że ta najô mòdlëtwa nama pòmògla.
Czej më blós dobilë do brzegù, Gréta, bialka Macka, wskòkla w wòdã w drzewianëch kòrkach, bò chcala nama pòmóc wëcygnąc bôt na sztrąd. Jiné bialczi, chtërné to widzelë păkalë ze smiéchù:
“Gréta, të mdzesz miala mòkré nodżi! – a òna na to òdrzekla – Jô móm trzë parë nogawiców. Òne tak zarô nie przemikną.”
Smiéchù bëlo wiele, ale ë tak wszëtczé wzãnë sã za robòtã. Chlopi wëjimalë bantczi z nëtów, a bialczi të nëtë wëplôtalë. Wiész të, kò më tegò dnia zarobilë dichtich dëtków. Widzysz të Tóna, dobré je to co sã dobrze kùnczi.
Ale Tóna tegò nie czul, bò w czasë czej Franc pòwiôdôl, bél zdrzimniony. Òn bél reno jachóny mrózką na polé pò wikã do bùlów. Temù òn bél zmãczony, ne a ceplo téż robilo swòjé.
W tim sztóce wëszla z chëczë bialka Tónë a rzekla:
– Jô ce wszãdze szëkajã, a wa dwaji skrzepiélowie tu so sedzyta. Mòże të bë tak ùrąbil drzewa?! Bò to dzys nie dô wieczerzë.
Tóna nic nie rzekl le wstôl a szedl rąbic no drzewò. Franc pòmalë sztiblowôl dodóm. Dzén jima zlecôl zanim sã chto òbezdrzôl.

Wiôldżi gbùr

Na drëdżi dzéń pò pôlniu te dwaji drëszë zôs să zeszlë pòd na krëszką. Tam jima nôlepi gralo. Bëlo spòkójnie, ptôchë spiéwalë, a w kwiatach brzãczalë pszczolë. Tóna, wejle, bél czedësz wiôldzim gbòrã. Terô òn mô òddóné gbùrstwò sënowi Józefòwi. Terô ten gòspòdarzi z bialką a z sënama.
Czej Tóna jesz gòspòdarzël, tej mùszôl miec wszëtkò nôrëchli a nôlepi. Jegò kònie dostalë wiedno zjestkù. Lëdze gôdalë, ze bëlë jak pùpë. Te dwa fòsë jaż sã swiécëlë, tak bëlë sëté. Nad nie, nie bëlo we wsë mòcniészëch. Tóna nima wszãdze wjachôl, z kòżdą fùrą.
Jegò krusze bëlë jak banie. Czej pasturk nëkôl je na ląkã, òne jaż sã kòlibalë. Wszëtczi Tónie zazdroszczëlë. Jeden nieżëcznik wnëkôl nawetka krusze w szkòdã.
Tóna miôl téż baro pëszny zbòżé. Mialo òno klosë jak ògónë baranków. Jiny gbùrzë mòglë brac z Tónë prziklôd.
– Chcemë le so zażëc. – rzekl Franc, a podôl róg z tobaką Tónie.
– Pamiãtôsz të Francë, czej jô miôl pierszi treker we wsë? Wejle, na zôczątkù jô jesz tak richtich nie mógl jachac, czej jô na niegò wsôdl, a nacësnąl na gaz, tej jô so zatrzimôl jaż w stodole…
– Ne kò chto bë tegò nie pamiãtôl. Te Antónie pól stodolë rozerwôl. – òdrzekl Franc. – To dalo taczi trzôsk, że wnetka calô wies sã zbiegla, żebë òbezdrzec, co sã stalo. Wejle, a czej wëszla twòja bialka Ana, te ta zrobila dopiérze trzôsk. Wszëtczi lëdze pòùcekalë, tak ta wrzeszczala. Jô mést mëslôl, że òna bë ce zabila.
– Nie gôdôj Franckù, tak lëchò to doch nie bëlo. Òna doch jaż tak nie wadzëla.
Tóna wiele nie dôl Francowi na Anã gadac, bò òn ja baro kòchôl ë zlégò slowa nigdë nó niã nie rzekl. Wiedno za nią stojôl. Wiedno bëlo tak, że Ana miala sã baro dobrze kòl Tónë, a krziwda ji sã nigdë nie stala.
– Ne to chcemë le so zażëc. – przerwôl Tóna Francowi, a czej ten so zażil zacząl gadac dali – Wejle, czej twój Józef jachôl trekrã, to mù bania pòdskakiwala. Chtëż to widzôl, tak pò dzurach nëkac? Czej òn gnôl, tej we wsë pòlegla niejednô gãs. Bialczi wòlalë dzecë dodóm, a gãsë a kaczczi zamikalë w ògródkù. Lëdze gôdalë:
“Zôs nen szôlinc jedze!”
Ne terô Józef je starszi, mądrzészi. Znaje sã na różnëch maszinach, a tak jak jegò tatk mùszi bëc ze wszëtczim pierszi.
– Wejle, Francë – gôdô Tóna – Nasz Józef ten so kùpil kabajn. Co to sã nie dzeje! Jô pamiãtajã jakbë to bëlo wczorô, jak më seklë kòsama, a ters to zarô draszëje!!!
Tóna kùpil swòjémù nôstôrszémù kòmpùter. Ten terô calima dniama bë sedzôl a walil w klawiaturã.
– Wiész të, òn mie wiedno gôdô:
“Ópa, wiész të co, kò to je taczé òkno na swiat. To sã zwie Jinternet.”
– Ten pierdzoch bë rôz nie przëszedl na môltëch, jakbë më nie zawòlalë. Jô mù Franckù gôdajã – jesz trochã, a të Józefie kùpisz fligra. Jô cë rzekă! Co to są terô za czasë.
Tóna z Francã dlugò bë tak mòglë gadac, bò przeżëlë wiele przigòdów. Czejbë nié Ana, chtërna wëszla z chëczë a riknãla:
– Tóna pój na wieczerzã, a nie sedze tak cali dzéń bez robòtë. Mùszã jô wszëtkò robic?! France biéj dodóm. Jô tu waji nie chcã wicy widzec pòd tą krëszką!

Leave a Reply

  

  

  

This website uses cookies to offer you the best experience online. By continuing to use our website, you agree to the use of cookies.