Wiérztë (Zymk 2)

***

Czasã mie sã zdôwô, że jem
maleńczim kaminiem, wërzuconym
wëstrzód wiôldżégò pòla,
taczim môłim, samòtnym,
òstawionym sóm dlô se.
I nawetka ni móm nikògò
z kim mógłbëm pògadac,
czasã sã ceszëc, a czasã plakac.
Z kim mógłbëm wanożëc
rozmajitima drogama.

I wiedno mie sã zdôwô, że
jô żëjã blós dlô mie samégò, że
jem leno jô i mòjé zëcé – i nicht wiãcy.
Ale czasã chcôłbëm, co bës
Të Pónie wezdrzôł na mie
tam z górë i pòwiedzôł cos
do mie, co bëm nie mùszôł
wiedno sã czëc, równak jak
nen kamiń w pòlu.

Wanożenié

Jô jem ùdbë, że to sã wszëtkò dô…
że wszëtkò bãdze pò naji sprawie.
Bò to nierôz biwało, że chòcy
robòtë bëło wiele,
ma jesma wiedno dalë radã,
wiedno wszëtczé rozmielësmë:
Jak? Gdze? Czedë? Pò co? Dlôcze?
Nie bëło taczégò zadaniégò,
Chtërnégò ma jesma bë nie wëkònelë.
A wszëtkò to dzãka przikôzaniu:
Bãdzemë wanożëlë razã!

Przëbôczenié

Pamiãtôsz nen pierszi môl
Gdze jesma sã ùzdrzelë?
Gdze naszé òczë ni mògłë
na se sã napatrzëc,
gdze naszé rãce kùsynk spôrowałë,
a nasze serca bëłë taczé gòrące,
jak parminie pôłnégò słuńca?
Ë taczé szczestlëwé,
jak ptôchë na wòlnoscë?

A më – taczé òsoblëwé bùszny
wëstrzód całégò mira…

Gdze to wszëtkò òstało?
Gdze no ùsmienié, chtërne dôwało
mie pòkùj, cëszã mòji dëszë?…

A terô òsta wiedno nôdzeja,
że czedës sã przëbôczisz…

Mòdlëtwa

Dzãka Cë Bòże – za wszëtkò:

Za to, co jô móm
Za to, kim jô jem
Za to, że mogã żëc w tim
Òsoblëwim ë wëjątkowim môlu

Dzãka Cë za zdrowie, chòrobã
Dzãka za sëłã i bezradnosc
Dzãka za wiarã, nôdzejã i miłotã
Dzãka za nen kwiôt na łące i zbożé w pòlu
Za wszëtkò wiodro Cë dzãka – Bòże.
Nawetka za to, że jesz mògã
Ce prosëc ò to, co dlô mie nôwôżniejszé,
Ò to, co bës të wiedno wësłuchiwôł
mòjich mòdlëtwów i prosbów.
Bò, pòwiédzkéj mie sóm:
Do kògò jô mògã sã wiedno żôlëc, abò
Do kògò mògã gadac jak nie do Ce –
Bòże?

Leave a Reply

  

  

  

This website uses cookies to offer you the best experience online. By continuing to use our website, you agree to the use of cookies.