Wiérztë

XXX

Drëchù,
Òdchôdôsz?
Znôwù òstôwiôsz mie samą?
Znôwù spadóm w ùrwã bez kùńca
Znôwù sama w szterech scanach

Drëchù,
Czë pò prôwdze?
Czë béł jes mòjim Drëchã?
Mòże jo, mòże nié…
Chòba nié…
Mòże jo?
Chòba jo…
Jo, béł jes Drëchã
Le ni mòjim Drëchã…

Le próżny plachc
Arbata ju zëmnô
Plata sã skùńczëła
Òdémkłé òkno – wpôdô głëchi deszcz
Ju nie czëc òddechów ni kroków
Zamkłé òczë – płëną łzë…

Wczora

Dwa swiatë roznëkałë sã w rozmajité starnë
A jesz wczora…
A jesz wczora pôlëłë sã razã…
Wczora sparłãczóné na wiedno
Òddôwałë za se żëcé
Sparłãczëło jich gòrącé czëcé
Sparłãczëło jich na wiedno

Wczora…

Wczora w nen zëmny sztót
Bëło cepło
Topiłë sã lodë
Nie bëło nick króm…
Króm wszëtczégò

A dzysô?

A dzysô są tak dalek òd se
Dwa rozmajité swiatë…

Czë jesz mdze jak bëło?

Brusë, 1 gòdnika 2003r.

Mòdlëtwa

Dlôczë Ce czëjã, a Cë nie słëchóm
Dlôczë zabôcziwóm ò Tobie
Dlôczë, chòc jô wiém, że Të jes
Nie widzã Cebie na codzéń

Ùcékóm òd Ce
Chòc jô tégò nie chcã
Nie chcã nie wierzëc
Ju nie chcã ùcékac

Chcã bës béł ze mną
Czéj chlëchóm, czéj sã smiéjã
Dôj mie, bëm Ce widza
Nawetka bez nôgãstszą dôkã
Dôj mie swòją rãkã
Ë nie dôwôj mie ju pùscëc ji

XXX

Widza jem
Widza jem miłotã
Co mia krótczé nodżi
To nie béł mój spik

Widza jem
Widza jem łzë
Co płëną pò skarni
Gòrącé

Czëła jem
Czëła jem chlëch
Cëché łkanié
W kące pòd scaną

Ckna jem
Ckna jem strôch
Strôch przed czim? –
– Jô nie wiém

Krwawiã

Krwawiã…
Wòjna, biôtka
Smierc, żëcé
Krwawiã…
Mòjé serce, mòjô dësza
Mòjé òczë, mòjé ùszë…
Krwawią…
Mòjô Miłota, mòjô Drësznota
Mòjô głowa…
Krwawi…
Mòjô samòtnota, mòjô bùsznota
Mòjé „Jô”, mòjé jideałë
Krwawią
Jesz sã biôtkùjã, padóm, wstôwóm
Krwawiã…
Biôtkùjã sã, padóm…
Ju nie wstanã
Krwawiã

XXX

Na pòczątkù smiéch
Łzë szczescégò
Òna żëje w najich sercach
Jak królewiónka w pałacu

Téj chtos ją wëriwô
Wëszarpiwô całą mòcą
Na procëm wszëtczémù ë wszëtczim
Nicht nie chce skrziwdzëc Miłotë
A téj robią to wszëtcë…

Òna
Skazónô na kòmùdã, chłostã
Niewidzało, czéj je
Wërzuconô całą mòcą
Chòc kòżdi w miono „Miłotë”
„kòchô ë je kòchónym”

Miłota zapôdô sã na wiedno
W nã ùrwã midze sercama

Serce zakrwawi sã na smierc
Dësza stracy sens
Głowã roztrzaskóm ò mùr…

Bò pò co żëc bez Miłotë?

A nen drëdżi sztrąd ny ùrwë?
W jaczim ni ma téż Miłotë?
Doch je taczi sóm jak jô!

Leave a Reply

  

  

  

This website uses cookies to offer you the best experience online. By continuing to use our website, you agree to the use of cookies.