starota
przëzéróm sã czasã stôrim lëdzóm
szãtolącym sã na zeslach w tramwaju
taczim ze zestarzałima sercama
i z môrlënama na dëszë
zadichónyma ù wstãpu w krôjnã céni
czej stóną przed anielsczim òrszakã
jakbë błagelë ò wespółczëcé
wszëtkò na to wëzdrzi
że stôri lëdze mają gòrzi
nigle stôré zwierzãta
są wierã barżi pòsmùtniałi
swòją przëtomnoscą
wiedzą że zymk ju nie przińdze nazôd pò jeseni
pò szescdzesątim pierszim gòdnika
ùmiérô w nich dzeckò
i zaczinô sã stracenié widzalnoscë
kôrbiónczi z nieprzespónym ksyżëcã
sygająco dłudżé
bóle kòsteczków ze starotë
to wszëtkò slédny
trzecy akt dramatu
co nié dëcht sã ùdôł Bògù
pò młodoscë
tak pò prôwdze mało chto rozmieje
bëc stôrim
pòsobnô roczëzna zymkù
pòsobnô roczëzna zymkù
pamiãtôsz pierszi rôz
czej jes pòlizôł krople na mòjich pòwiekach
widzałë naju kwiatë
i òszklony nocną cénią
ksyżëc w skòrëpce
të wëłowił dlô mie żółwie
spòd tôflë jezora
jes chcôł mie dac remiona
jô miała strach przëjąc
dłónie mie dërżałë jak trôwa
spłoszoné swiôdczëną widów
czasã të sadnął kòl
kôrbiącë ò lëdzczich kriształach
jes robił taczé miłotné zaklicé
chwatającë farwë w òczach
më dozrzéwelë wzôjno
nawetka w przëmrozkach
zëmnëch pòd skórką òceanu
i tej wasta słuńce
zapachniôł pòmarańczą
wicy wiérztów na starnie: http://hannamakurat.pl/