Z Norwida…, Biôtka ò…, Japòkalipsa

Z Norwida…

Corôz to z Ce jakno z zôdzorë smòlni
wkół lecą szôtorë zapôlóné
Pôląc sã nie wiész, czë stôwôsz sã wòlnim
Czë to co Twòje bãdze zaniszczałé
Czë leno pòpiół òstanie i rajbach
Co jidze w przepadnô z grzëmòtã
Czë na dnie pòpiołu gwiôzdni diamańt
Wiekòwnégò dobëcô pòrenk?

Mòjégò żëcégò mòtto

* * *

Czedë w noc cemną
windzesz na pòle abò
łąkã –
krziknij,
a jô przëlecã na skrzidłach
dëchów przeszłotë.
I chòc bãdze ce bòlec
ùzdrzenié dëcha mòjégò
i smãtczém nafùluje twã dëszã,
łza, chtërna
pò twòji mùni płënąc bãdze,
smierc cë dô…
i żëcé.

* * *

Stańkéj tuwò cëchò
wëstrzód grobów cemnich
i słëchôj.
Czë czëjesz spiéw wiatru
w wietwach drzewiãt?
Czë czëjesz dëcha tich
cemnich mòdżił, jich piesnią?

“Tatkù, cos czëjã…
Czëjã cëchi spiéw,
to spiéw wiatru.
i czëjã téż dëcha grobów,
to dëch òjców!
Widzã…
Przodzy mie wòjôrz w sklëniący zbroji
barni nadnotecczégò gardu…
Przodzy mie krew w Reduni
i Krzëżôk z mieczém i
smòlnicą…
Tatkù, tatkù! Jô widzã terô
jak Mniemc bije dzecuszkò,
co pò kaszëbskù gadało!
A terô widzã ledzy bez
dëszë!
Jô widzã w nich smierc!
Tatkù, jednégò z nich jô znóm!…

Ò Bòże! Cemnosc!
Nie! Jô widzã…
Do grobù pòmału jidze stôri Dëch.
cemnoscë wikszi òd nocë
pòwrózmi gò wiãżą.
Krew z niégò leją!
Òn słabi ju je!
Òn kòlibô sã!
Le jesz żëje!
Ach, jô widzã,
złoté płomczi w nim tańcëją,
Grzeją gò i
mòc mù dôwają!
Mërgòcą, skòczą, to mòcni, to słabi sã pôlą.
Jeden zgasł!
Dëch zakòlibôł sã barżi!
Jak mie je żôl!

Le tu jinszi załisnął sã,
òn, czëjã, nôdzeją je.
I mòcą. I żëcym!
Bòże, żebë jich wicy bëło!
Żebë wikszą mòc dałë!

Tatkù, jô czëjã, le jô nie wiém.
Co to je?
Co to są za płomczi?!”

Sënkù, jednim jes të.

Biôtka ò…

Jisc tam, gdze ni ma biôtczi,
gdze szërwòtu mieczów nie je czëc.
Gdze krew sã nie leje,
nie priskô na rãce,
gdze nie rani dżinącégò krzik.

Jisc tam, gdze je spòkój,
gdze ni ma ju ùrzasu i łzów.
Gdze mòżna sã legnąc,
i zamknąc swé òczë,
zabòczëc ò ùszłim snie.

I leżec ju tam, na trôwie
i òstac na ni na wiedno.
Wmiknąc w tã zemiã,
a wiater niech cepło
spiéwô ùbëtną piesniô.

Ale czéj ùzdrzã me dzecë i wnuczi
chtërne bez dëszë są,
bez mòwë, bez czëcô,
bez bùchë w òczach –
to we mie zbiérô krzik.

I cëskóm sã z mieczém w nôwikszą gromadã,
i biôtkùjã bez zdrzeniô na nic.
Biôtkòwac sã bãdã lata lateczné,
jaż ùstanã, jaż òbôczã
przë mie smierc.

Tedë padnã, pòdcãti ji kòsą,
na òczë òpadnie mie dôka.
Le żalu żódnégò we mie nie bãdze,
leno ùsmiéch letczi
na zmartwiałi mùni,

Bò hewò synk mój malińczi
na kòlana padnie
i cëchò bez łzë zaszeptô:
“Tatkù, tatkù, nie jidzce òd naju,
òstańce jesz…”

Japòkalipsa

Jem Janiołém pòmstë
Wëstrzód szeptów mòdlëtwów
Cëchim szumém płaczącëch
Drzéwów
Jam zajistniôł
Bë dëchów płacz wstrzëmac.

I wëcągnã mój miecz sklëniący
Widnoscą gwiôzdów wëkùti
I zaklãtim w nim ògniém
Przedwiecznégò słuńca
Wińdã midzë lëdë.
I sôł bãdã pòniszczenié
I we krëwi ùmòczã swé rãce.
A òdżiń, pùzni parzëna i rótë
Czôrnich warnów
Òstôwiã za sobą.

I nicht sã nie òdwôżi
Głosno wëmòwic mòjégò miona.

A czedë ju òdińdã,
I ùsnã na wiedno,
Niewielu òstónie na zemi,
Zemi Błogòsławieństwów.
Wszëtkò redowac sã bãdze
Ò mie ju zabôczëwszi.

Leave a Reply

  

  

  

This website uses cookies to offer you the best experience online. By continuing to use our website, you agree to the use of cookies.