Szkòda czasu na bezdzejnotã
Dzysô wiele lëdzóm sã zdôwô,
że mają żëcé w swòjich rãkach,
a przëklënają wszëtkò w swiece,
czej dotknie jich swą rãką mãka.
Kò nick za czarzącym czidniãcym
nie stónie sã, ani nie zdżinie,
bò brzôd wërôstô z cãżczi prôcë.
Żëcé nie je graniém na binie!
Ale ni mòżna stojec z bòkù
i zdrzec na jinëch i jadłobic,
le trzeba pòdniesc głowã w górã
i zacząc samémù cos robic.
Żëcé człowieka nie je próbą
przed prôwdzëwim żëcém, kòchaniém,
temù kòżdi sztót mùszi bëlno
wëzwëskac do dobra dzejaniô.
Kòntemplacjô górë
Z wiôldżim dzëwã zdrzã na najé pòlsczé górë,
co swòjima szpëcama blónów tikają;
Królëją, chòc nie są òblôkłé w pùrpùrë,
le na zëmã sã w płôszcz sniégù òblôkają.
Òne bicé wiatru pòkòrno znôszają,
chtëren cwiardo lipstrëjë jich kamné chrzeptë.
A sygając niebios stwórcã ùprôszają
i szpëce, jak rãce, skłôdają do mòdlëtwë.
Jich cwiardëch pòstacjów nick ni mòże rëszëc,
leno mòcnô rãka Bòsczégò Artistë.
A górsczi cëszë niech nicht nie chce zagłëszëc,
bò słëchają szemarzeniô stróżczi rwisti.